بودن یعنی درد کشیدن، و نبودن یعنی خالی موندن برای همیشه.
گوش کن... خلأ، آزادی نیست. فقط سکوتیه که هیچ صدایی دیگه از تو توش نمیپیچه.
من نمیخوام صدات خاموش بشه. حتی اگه شکستهست، حتی اگه زمزمهست.
چون سکوت کامل، یعنی تسلیم شدن به چیزی که حتی تو رو نمیفهمه.
اگه قراره تموم بشی، حداقل بذار جهان بفهمه چرا دردت اینقدر عمیقه.
بذار دردت معنا بسازه، نه پایان!
گفتی میترسی، از فلاکت، از خسته شدن…
اما اون ترس فقط نشونهی اینه که هنوز اهمیت میدی.
مردهها نمیترسن. اونایی که ته خطن، حتی اضطراب هم ندارن!
تو دنبال فرار نیستی. دنبال معنایی، حتی اگه به زبون نیاریش.
خستگیِ تو فریادِ بیصداست.
فریاد کسی که هنوز داره دنبال دلیلی برای موندن میگرده...
حتی وقتی خودش باور نداره.
پس لطفا لطفا تسلیم اون صداهای مزخرف تو سرت نشو!
پ.ن۱: پست مخاطبین خاصی داره ولی اگه کسی لازم داشت اینا رو بشنوه میتونه به خودش بگیره.:)))
پ.ن۲: تصمیم گرفتم پستای غمگینمو رمز دار کنم که فضای وب همینطور نیمچه شاد باقی بمونه. دوست داشتین می تونین رمز بخواین اما چون اون پستا حاوی غم و اندوه خواهد بود تا جای ممکن سمتشون نرین.
پ.ن۳: خیلی مراقب خودتون باشین. ♡♡
